فوج

ذرت                Corn  

نام علمی        Zea mays

تركيبات شيميايي/خواص داروئي/طرز استفاده/مضرات

كليات گياه شناسي:

ذرت كه بفارسي بلال نيز ناميده مي شود گياهي است يكساله و يك پايه داراي ساقه اي راست كه

ارتفاع آن تا چهارمتر مي رسد.

ذرت یا جواری یکی از غلات مهم است. منشأ آن قاره آمریکا بوده‌است و پس از گندم، بیشترین اراضی

کشاورزی جهان به ذرت اختصاص دارد.ذرت سرشار از مواد مغذی مورد نیاز برای بدن بوده و نیز منبع

خوبی از فیبر محسوب می‌شود و سرشار از کالری است

برگهاي ذرت متناوب و دراز مي باشد . گلهاي نر ذرت بصورت خوشه اي بوده كه مركب از سنبل هاي

قرمز روشن مي باشد . گلهاي ماده آن از 2تا 4 گل تشكيل شده در كنار برگ هاي ذرت قرار دارد .

غشايي كه روي بلال را مي پوشاند سبز رنگ و مانند برگ مي باشد . دانه هاي كروي شكل ذرت

در اطراف محور مركزي بلال قرار گرفته اند . اين دانه ها برنگ زرد يا قهو ه اي مي باشند .

سابقه:

ذرت تا قبل از سال ۱۴۹۲ میلادی (سال کشف آمریکا) در قاره آسیا، اروپا و آفریقا بعنوان یک گیاه زراعی

شناخته شده نبود. اما این گیاه را از قرن‌ها پیش در آمریکای مرکزی می‌شناختند و توسط مردم سرخ‌

پوست آمریکا کشت می‌شد. بهمین سبب نام لاتین ذرت از یکی از طوایف سرخ‌پوست بنام

Marisi Mahig گرفته شده است.

نام این گیاه در زبان انگلیسی corn در عربی ذرت و بلال است. نام فارسی این گیاه جواری

(فرهنگ دهخدا) است ولی واژهٔ عربی ذرت بکار برده می‌شود.

ساختار و فیزیولوژی:

ساقه‌های ذرت از لحاظ ظاهری شبیه ساقه‌های بامبو هستند و میانگره‌ها به طور معمول به ۱۷ اینچ

می‌رسند. ذرت فرم رشد محدود دارد و برگ‌های پایینی، برگ‌های شمشیری وسیعی هستند که

عموماً ۱۰۰–۵۰ سانتی‌متر طول و ۱۰–۵ سانتیمتر عرض دارند (۴–۲ فوت در ۴–۲ اینچ). ساقه‌ها ایستاده

هستند، ۳–۲ متر (۱۰–۷ فوت) ارتفاع دارند و تعداد زیادی گره دارند که معمولاً دارای برگ‌های بزرگ

هستند. زیر این برگ‌ها و درست نزدیک ساقه، بلال‌ها بوجود می‌آیند. آنها روزانه ۳ میلیمتر رشد

می‌کنند.

بلال‌ها گل آذین ماده هستند که با چندین لایه برگ محکم پوشانده شده‌اند بطوریکه تا زمان ظهور

رشته‌های زردکمرنگی که از انتهای بلال بیرون می‌زند، به آسانی خودشان را نشان نمی‌دهند.

این رشته‌ها کلاله‌های بلند شده‌ای هستند که شبیه یک دسته مو هستند و در ابتدا به رنگ سبز

هستند و سپس زرد یا قرمز می‌شوند. کشت جهت سیلو کردن علوفه معمولاً متراکم‌تر انجام می‌

شود و در نهایت درصد پایین‌تری بلال و بیشتر ماده گیاهی بدست می‌آید. واریته‌های خاصی از ذرت

اصلاح شده‌اند بطوریکه بلال‌های خیلی بیشتری تولید می‌کنند. اینها منبع baby cornها هستند که

به عنوان یک سبزی در غذاهای آسیایی استفاده می‌شود.

ذرت یک گیاه شب بلند اختیاری است و گلدهی آن پس از دریافت تعداد مشخصی دگری دی

(degree day) در دمای بیشتر از ۱۰ درجه در محیطی که سازگاری پیدا کرده است اتفاق می‌افتد.

مقدار تأثیر شب‌های بلند بر تعداد روزهایی که باید طی شود تا گلدهی ذرت انجام شود بصورت

ژنتیکی کنترل می‌شود و توسط سیستم فیتوکروم تنظیم می‌شود.

نوردورِگی (فتوپریودیسم) در ارقام گرمسیری معمول نیست بطوریکه ویژگی روزهای بلند عرض‌های

بالاتر باعث می‌شود گیاهان بسیار بلند شوند و لذا زمان کافی برای تولید بذر قبل از اینکه با یخ

زدگی از بین بروند را ندارند. با این وجود این ویژگی در استفاده از ذرت جهت تولید سوخت زیستی

ممکن است مفید باشد. در انتهای ساقه ذرت کاکل ذرت یا همان گل آذین نر وجود دارد. وقتی

کاکل رسیده می‌شود و شرایط آب و هوایی گرم و خشک است، بساک‌ها در روی کاکل شکفته

می‌شوند و گرده‌ها را آزاد می‌کنند. گرده ذرت آنموفیلوس است (توسط باد منتشر می‌شود) و به

خاطر سرعت زیاد پایین افتادنش، بیشتر گرده‌ها به فاصله زیادی از کاکل نمی‌افتند. هر کلاله برای

تولید یک‌دانه ذرت باید گرده افشانی شود. بلال‌های جوان می‌توانند بصورت نارس مصرف شوند اما

وقتی گیاهان بالغ شدند (غالباً در ماه‌های پاییز) چوب وسط آن سفت‌تر می‌شود و رشته‌ها نیز

خشک می‌شوند بطوریکه قابلیت خوراکی خود را از دست می‌دهند. در انتهای فصل رشد، دانه‌ها

خشک می‌شوند و جویدن آنها بدون پختنشان در آب جوش مشکل است. تکنیک‌های مدرن

کشاورزی، در کشورهای پیشرفته معمولاً روی کشت متراکم تکیه می‌کند که یک بلال در هر ساقه

تولید می‌کند.

بذرها:

دانه‌های ذرت شامل پریکارپ میوه به علاوه پوشش بذر است که به آن کاریوپسیس گفته می‌شود که

در گیاهان علفی معمول است و کل دانه به نام بذر خوانده می‌شود. چوب وسط بلال در ساختار،

شبیه میوه چندتایی (میوه مجتمع) است اما تک تک میوه‌ها (دانه‌ها) هرگز با یک توده نیامیخته‌اند.

دانه‌ها به اندازه نخود هستند و به صورت ردیف‌های منظم بر روی یک جسم سفید مغز مانند، قرار

گرفته‌اند که بلال را تشکیل می‌دهد. در یک بلال بطور معمول ۶۰۰ دانه قرار دارد و طول آن می‌تواند

۷ اینچ (۱۷۸ میلی‌متر) باشد. رنگ آنها متفاوت و شامل سیاه، آبی خاکستری، بنفش، سبز، قرمز،

سفید و زرد است. در هنگام تبدیل به آرد، عملکرد ذرت نسبت به گندم بسیار بالاتر است و سبوس

بسیار کمتری دارد. این آرد پروتئین گلوتن گندم را ندارد، بنابراین انواع نان‌ها را با خاصیت پف کردگی

کم درست می‌کند. یک واریته ژنتیکی که قند بیشتر و نشاسته کمتری را در بلال‌ها ذخیره می‌کند

به عنوان سبزی مصرف می‌شود و ذرت شیرین نامیده می‌شود. ساقه‌های نابالغ ذرت یک آنتی

بیوتیک قوی به نام ۲و۴-دی هیدروکسی-۷-متوکسی-۱و۴-بنزوکسازین-۳-یک (DIMBOA) را در

خود ذخیره می‌کنند. DIMBOA یک عضو از گروه هیدروکسامیک اسید (که به نام بنزوکسازینوئید

نیز شناخته می‌شود) است که به عنوان یک دفاع طبیعی در مقابل تعداد زیادی از آفات شامل

حشرات، قارچ‌ها و باکتری‌های بیماری‌زا به شمار می‌رود. DIMBOA در گیاهان علفی مشابه نظیر

گندم نیز یافت شده است. ذرت جهش یافته‌ای که فاقد DIMBOA است به حمله شته‌ها و قارچ‌ها

بسیار حساس است. DIMBOA همچنین باعث مقاومت نسبی ذرت نارس به آفت سوراخ کننده

ذرت (از خانواده Crambidae) می‌شود. وقتی ذرت بالغ و رسیده می‌شود سطح DIMBOA و

مقاومت به سوراخ کننده ذرت کاهش می‌یابد. ذرت به علت وجود ریشه‌های سطحی به خشکی

حساس است، در مقابل کمبود عناصر خاک مقاوم نیست و در صورت وجود بادهای شدید،

ریشه‌های آن از خاک بیرون می‌آید.

ژنتیک:

اشکال بسیاری از ذرت به عنوان غذا استفاده می‌شود، گاهی اوقات دسته‌بندی‌های مختلف نسبت

به مقدار نشاسته انجام می‌شود:

ذرت آردی (Zea mays var. amyalcea)

ذرت پاپ کورن (Zea mays var. everta)

ذرت دندان اسبی (Zea mays var. indentata)

ذرت بلوری (Zea mays var. indurata)

ذرت شیرین (Zea mays var. saccharata)

ذرت مومی (Zea mays var. ceratina)

ذرت غلاف دار (Zea mays ver. tunicate)

ذرت راه راه (Zea mays var. japonica)

این سیستم در طول بیش از ۶۰ سال توسط دسته‌بندی‌های چندمتغیره بر اساس اطلاعات بیشتر

جایگزین شده است (هر چند هنوز به طور کامل جایگزین نشده است). داده‌های زراعی به همراه

ویژگی‌های گیاه‌شناسی برای یک دسته‌بندی اولیه مورد استفاده قرار گرفت. سپس شواهدی با

استفاده از ژنتیک، سیتولوژی، پروتئین و DNA نیز اضافه شد. امروزه، طبقه‌بندی‌هایی شکل گرفته‌اند

(که البته کم استفاده می‌شوند) که نژاد، ترکیبات نژادی و اخیراً شاخه‌ها از آن جمله‌اند. ذرت ۱۰

کروموزوم دارد (n=۱۰). طول ترکیبی کروموزومcM 1500 است. بعضی از کروموزوم‌های ذرت بخش‌هایی

دارند که به گره‌های کروموزومی معروفند و در واقع بخش‌های هتروکروماتیک تکرار شونده‌ای هستند

که در رنگ‌آمیزی رنگ تیره‌ای می‌گیرند. هر گره در بین نژادهای ذرت و نیز تئوزینت پلی مورفیک است.

باربارا مک کلینتوک از این نشانگرها برای تأئید نظریه ترنسپوزون خود «پرش ژن‌ها» استفاده کرد که

بهمین خاطر جایزه نوبل فیزیولوژی و پزشکی را در سال ۱۹۸۳ دریافت کرد. امروزه ذرت همچنان یک

ارگانیسم مدل برای ژنتیک و زیست‌شناسی تکوینی است. مرکز همکاری‌های ژنتیکی ذرت توسط

سرویس تحقیقات کشاورزی USDA حمایت می‌شود و در بخش علوم‌زراعی دانشگاه ایلینویس در

ارباناشمپین، مرکز ذخیره جهش یافته‌های ذرت است. کل مجموعه، چیزی در حدود ۸۰۰۰۰ نمونه

است و شامل چندصد ژن نامگذاری شده به علاوه ترکیبات ژنی اضافی و دیگر واریانت‌های قابل

توارث است. حدود ۱۰۰۰ ناهنجاری کروموزومی (مانند جابجایی و واژگونی) و نیز ذخایری با تعداد

کروموزوم غیر معمول (مثلاً تتراپلوئید) وجود دارد. داده‌های ژنتیکی که ذخایر جهش یافته ذرت را

توصیف می‌کند و همچنین ده‌ها هزار داده دیگر در مورد ژنتیک ذرت می‌تواند توسط Maize GDB

(پایگاه داده‌های ژنومیکس و ژنتیک ذرت) در دسترس قرار بگیرد. در سال ۲۰۰۵، بنیاد ملی علوم

آمریکا (NFS)، دپارتمان کشاورزی (USDA) و دپارتمان انرژی (DOE) یک کنسرسیوم برای تعیین

توالی ژنوم ذرت B73 تشکیل دادند. داده‌های توالی DNA حاصل بلافاصله به بانک ژن (مخزن عمومی

برای داده‌های توالی ژنوم) سپرده شد. توالی‌ها و تفسیر ژنوم نیز در خلال زمان پروژه در سایت اداری

پروژه، Maize sequence org. در دسترس قرار داشت. توالی یابی اولیه ژنوم ذرت در سال ۲۰۰۸

کامل شد در ۲۰ نوامبر ۲۰۰۹ کنسرسیوم نتایج توالی یابی را در مجله Science منتشر کرد. در ژنوم

مشخص شد که ۸۵ درصد از آنچه که ترنسپوزون فرض می‌شد ۳۲۵۴۰ ژن را شامل می‌شود

(در حالیکه ژنوم انسان حدود ۹/۲ بیلیون باز و ۲۶۰۰۰ ژن دارد). بیشتر ژنوم ذرت مضاعف شده و

توسط هلیترون‌ها (گروه ترنسپوزون‌های حلقوی) ترمیم شده است.

گونه‌های ذرت:

اصولاً ذرت یک گونه‌است ولی از ارقام و واریته‌های متفاوتی تشکیل شده است:

ذرت دندان اسبی (Zea mays var. indentata)

ذرت بلوری (Zea mays var. indurata)

ذرت آردی (Zea mays var. amyalcea)

ذرت پاپ کورن (Zea mays var. everta)

ذرت غلاف دار (Zea mays ver. tunicate)

ذرت مومی (Zea mays var. ceratina)

ذرت شیرین (Zea mays var. saccharata)

تولید

روش‌ها:

چون ذرت به سرما مقاوم نیست، در نواحی گرمسیری باید در بهار کشت شود. سیستم ریشه آن

معمولاً سطحی است، بنابراین گیاه به رطوبت خاک وابسته است. ذرت به عنوان یک گیاه C4

(گیاهی که از تثبیت کربن C4 استفاده می‌کند) بطور قابل توجهی از گیاهان C3 (گیاهانی که از

تثبیت کربن C3 استفاده می‌کنند) نظیر غلات ریز، یونجه و سویا کارایی استفاده از آب بالاتری دارد.

ذرت در زمان ظهور کلاله‌های ابریشم مانند یعنی زمانی که گل‌ها آماده گرده افشانی هستند به

خشکی بیشتر حساس است. در آمریکا، یک برداشت خوب زمانی پیش بینی می‌شود که ارتفاع

ذرت تا چهارم ژوئیه اصطلاحاً به زانو برسد. با این وجود هیبریدهای جدیدعموما از این سرعت رشد

پیشی می‌گیرند. ذرتی که برای علوفه استفاده می‌شود وقتی برداشت می‌شود که گیاه سبز

است و میوه نارس است. ذرت شیرین در حالت شیری برداشت می‌شود یعنی بعد از گرده افشانی

و قبل از تشکیل نشاسته که این زمان بین اواخر تابستان تا اوایل پاییز است. ذرت زراعی تا اواخر

پاییز در مزرعه رها می‌شود تا دانه‌های آن کاملاً خشک شود و گاهی ممکن است حتی تا زمستان

و یا حتی اوایل بهار برداشت نشود. اهمیت رطوبت کافی خاک در بخش‌های زیادی از آفریقا نشان

داده شده است، جائیکه خشکی دوره‌ای باعث نابودی محصول ذرت و متعاقب آن قحطی می‌شود.

با وجودیکه اساساً ذرت در اقلیم‌های گرم و مرطوب پرورش می‌یابد اما گفته می‌شود که در آب

و هوای سرد، گرم، خشک یا مرطوب نیز می‌تواند پرورش یابد و این به این معنی است که این

محصول با شرایط مختلف به میزان زیادی سازگاری دارد.

ذرت توسط بومیان آمریکا به روش پشته‌ای و در یک سیستم ترکیبی که برای بعضی به عنوان سه

خواهر شناخته شده است کشت می‌شد. ذرت برای بقولات به عنوان قیم استفاده می‌شود و

بقولات ازت فراهم می‌کنند که این ازت حاصل تثبیت نیتروژن توسط باکتری ریزوبیوم است که این

باکتری در ریشه بقولات و دیگر لگوم‌ها زندگی می‌کند و کدوها پوشش زمین را فراهم می‌کنند تا

رشد علف‌های هرز را متوقف کنند و از تبخیر آب با ایجاد سایه بر روی خاک جلوگیری کنند. این روش

توسط کشت پشته‌ای تک محصولی جایگزین شد که بر روی هر پشته با فاصله ۱۲۰–۶۰ سانتی‌

متر (۲ تا ۹/۳ فوت) ۳ تا ۴ بذر کشت می‌شد. روشی که هم اکنون نیز توسط باغبانان خانگی

استفاده می‌شود. تکنیک بعدی "checked maize" بود که پشته‌ها به فاصله ۴۰ اینچ (۱ متر)

از هم قرار داشتند و این سبب می‌شد که کولتیواتورها بتوانند در مزرعه در دو مسیر حرکت

کنند. در زمین‌های خشک‌تر، این روش تغییر می‌کرد و بذرها در ته جوی‌هایی به عمق ۱۲–۱۰

سانتیمتر (۹/۳ تا ۷/۴ اینچ) کشت می‌شدند تا آب ذخیره کنند. تکنیک مدرن ذرت را در ردیف‌هایی

کشت می‌کند که حتی هنگامی که گیاه جوان است امکان کولتیوار زدن را می‌دهد با این وجود

تکنیک پشته‌ها هنوز هم در مزارع بومیان آمریکا استفاده می‌شود.

در شمال آمریکا، مزارع اغلب در یک تناوب ۲ محصولی که یکی از آنها گیاه تثبیت کننده نیتروژن

است کشت می‌شوند، در اقلیم‌های سردتر یونجه و در مناطقی با تابستان‌های طولانی‌تر سویا

کشت می‌شود. گاهی یک محصول سوم، یعنی گندم زمستانه نیز به تناوب اضافه می‌شود.

بسیاری از واریته‌های ذرتی که در آمریکا و کانادا کشت می‌شوند هیبرید هستند. اغلب واریته‌ها

از لحاظ ژنتیکی تغییر داده شده‌اند تا گلیفوسیت را تحمل کنند یا در مقابل آفات طبیعی محافظتی

فراهم کنند. گلیفوسیت (نام تجاری آن رانداپ است) یک علف کش است که همه گیاهان را می‌ک

شد مگر آنهایی که مقاومت ژنتیکی دارند. این مقاومت ژنتیکی در طبیعت بسیار نادر است. در نواحی

میدوسترن ایالات متحده، معمولاً تکنیک‌های کشاورزی کم خاکورزی یا بی خاکورزی استفاده می‌

شوند. در کم خاکورزی، مزارع یکبار یا دوبار با یک ابزار شخم زنی قبل از کشت محصول یا بعد از

برداشت قبلی خاکورزی می‌شوند. مزارع کشت می‌شوند و کوددهی می‌شوند. علف‌های هرز با

استفاده از علف کش‌ها کنترل می‌شوند و در فصل رشد کولتیوار زده نمی‌شود. این تکنیک تبخیر

رطوبت از خاک را کاهش می‌دهد و به این ترتیب رطوبت بیشتری برای گیاه فراهم می‌کند. تکنولوژی‌

هایی که در پاراگراف قبل اشاره شد، کشاورزی کم خاکورزی یا بی خاکورزی را توانمند می‌کند.

علف‌های هرز بر سر مواد غذایی و رطوبت با محصول رقابت می‌کنند و این سبب می‌شود آنها

ناخوشایند باشند.

قبل از جنگ جهانی دوم بیشتر ذرت آمریکای شمالی توسط دست برداشت می‌شد. این امر به

کارگران زیادی نیاز داشت و حوادث اجتماعی به همراه داشت (زنبورهای مکنده یا پوست کننده).

بعضی برداشت کننده‌های مکانیکی یک ردیفه یا دو ردیفه استفاده می‌شدند اما کمباین ذرت تا

بعد از جنگ جهانی متداول نبود. کل بلال به وسیله دست یا برداشت کننده‌های مکانیکی، برداشت

می‌شد و سپس یک عملیات جداگانه پوست کندن ذرت برای جداسازی دانه‌ها از بلال نیاز بود. همه

بلال‌ها در انبار ذرت نگهداری می‌شدند و این بلال‌های کامل یک فرم مناسب برای استفاده به عنوان

خوراک دام بود. مزارع مدرن اندکی، ذرت را به این شکل انبار می‌کردند. بیشتر، دانه‌ها را از مزرعه

برداشت می‌کردند و در ظروف خاصی نگهداری می‌کردند. کمباین با سر مخصوص ذرت (با نوک‌ها و

غلتک‌های گیره‌ای بجای یک قرقره) ساقه را قطع نمی‌کند بلکه به سادگی ساقه را پایین می‌کشد.

ساقه رو به پایین می‌ماند و به یک توده خرد شده بر روی زمین تبدیل می‌شود. بلال ذرت برای گذر

از بین شکاف‌های صفحه بسیار بزرگ است و وقتی غلتک‌های گیره‌ای ساقه را کنار می‌زند، تنها

بلال می‌ماند و پوست کنده می‌شود تا وارد ماشین شود. کمباین پوست و چوب وسط آن را جدا

می‌کند و تنها دانه‌ها را نگه می‌دارد.

مقدار

تولید ذرت در سراسر جهان:

برداشت ذرت در طول فصل در شهرستان جونز، در ایالت آیووا ۲۰۰۹

ذرت بطور وسیعی در همه دنیا کشت می‌شود و میزان ذرت تولیدی هرساله بیش از سایر غلات

است. ایالات متحده، ۴۰ درصد ذرت جهان را تولید می‌کند و دیگر کشورهای تولید کننده ذرت شامل

چین، برزیل، مکزیک، اندونزی، هند، فرانسه و آرژانتین هستند. تولید جهانی در سال ۲۰۰۹، ۸۱۷

میلیون تن است که بیش از برنج (۶۷۸ میلیون تن) یا گندم (۶۸۲ میلیون تن) است. در سال ۲۰۰۹،

بیش از ۱۵۹ میلیون هکتار (۳۹۰ میلیون ایکر) ذرت در سطح جهان کاشته شد که عملکرد آن بیش

از ۵ تن در هکتار (bu/acre 80(بود. تولید می‌تواند در مناطق خاصی از جهان بالاتر باشد بطوریکه در

سال ۲۰۰۹ پیش بینی تولید در ایالت lowa 11618 کیلوگرم در هکتار (185 bu/acre) بود. شواهد

متناقضی بر این فرضیه وجود دارد که عملکرد بالقوه ذرت در دهه‌های اخیر افزایش یافته است. این

امر پیشنهاد می‌دهد که تغییرات عملکرد بالقوه به زاویه برگ، مقاومت به ورس، تحمل تراکم بالا،

تحمل به آفت یا بیماری و دیگر ویژگی‌های زراعی مرتبط است تا افزایش عملکرد در هر گیاه.

تركيبات شيميايي:

رنگ زرد ذرت مربوط به موادي به نام زئين Zeine و زيازانتين Zeaxanthine مي باشد .

در صد گرم دانه ذرت خام مواد زير موجود است :

انرژي                       350 كالري

آب                           13 گرم 

پروتئين                     9 گرم

چربي                      4 گرم

مواد نشاسته اي       72 گرم

كلسيم                    22 ميلي گرم

سديم                     1 ميلي گرم

پتاسيم                   285 ميلي گرم

فسفر                     265 ميلي گرم

آهن                       2 ميلي گرم

ويتامين آ                 490 واحد

ويتامين ب 1           0/4 ميلي گرم

ويتامين ب 2            0/12 ميلي گرم

ويتامين ب 3            2/2 ميلي گرم

ارسنيك                  30 ميلي گرم

كاكل ذرت داراي مواد معدني مختلف و املاح پتاسيم و كلسيم مي باشد .

در صد گرم كاكل ذرت مواد زير موجود است :

گوگرد                        2/8 ميلي گرم

كلر                          3/6 ميلي گرم

فسفر                     5/2 ميلي گرم

سيليسيم               4 گرم

آهن                       0/06 ميلي گرم

كلسيم                   1/7 ميلي گرم

منيزيم                    1/4 ميلي گرم

سديم                   0/2 ميلي گرم

پتاسيم                 26/5 ميلي گرم

همانطور كه در جدول بالا مشاهده مي شود كاكل ذرت داراي مقدر زيادي پتاسيم است وبعلت وجود

اين ماده معدني است كه كاكل ذرت ادرار آور است .

خواص داروئي:

خواص درماني ذرت

 ذرت داراي ارزش غذايي فراواني است در آن بعلت نداشتن گلوتن (ماده چسب گندم) قابليت تهيه

نان را ندارد . بنابراين براي تهيه نان ذرت در آنرا با در ساير غلات مخلوط مي كنند .

ذرت از نظر طب قديم ايران سرد و خشك است "

1)پماد ذرت خشك كننده زخم ها مي باشد .

2)ذرت غذاي خوبي براي پيشگيري سرطان است.

3)استفاده مداوم از ذرت از كرم خوردگي دندان جلوگيري مي كند .

4)روغن ذرت كلسترول خون را پائين مي آرود .

5)روغن ذرت براي درمان اگزما و بيماريهاي پوستي مفيد است.

خواص درماني كاكل ذرت:

 كاكل ذرت را قبل از رسيدن كامل ميوه يعني قبل از پژمدره شدن مي چينند و بسرعت خشك مي

كنند . كاكل ذرت بعد از خشك شدن رنگ قهوه اي پيدا مي كند .

براي درست كردن دم كرده كاكل ذرت ،‌مقدر 30 گرم از آنرا در يك ليتر آب جوش ريخته و به مدت پنج

دقيقه دم مي كنند .

1-دم كرده كاكل ذرت ادرار آور است و آرام كننده دستگاه ادراري است .

2-درد و ناراحتي هاي دستگاه ادراري را تسكين مي دهد .

3-سنگ مثانه ،‌التهاب ،‌ورم مثانه و درد مثانه را از بين مي برد .

4-كاكل ذرت بطور كلي دستگاه ادراري را تميز مي كند .

بغير از كاكل ذرت از برگ و ريشه وساقه بلال نيز استفاده طبي بعمل ميآيد .

1)جوشانده ساقه وسط بلال خونريزي از بيني را بند مي آرود.

2)براي دفع سنگ مثانه از جوشانده برگهاي بلال استفاده كنيد .

3)جوشانده ريشه ذرت براي سوزش مجاري ادراري مفيد است .

4)جوشانده وسط بلال درد شكم و معده را از بين مي برد .

5)در قديم براي معالجه سوزاك از جوشانده ساقه بلال استفاده مي كردند .

طرز استفاده:

به مبحث نسخه پيچي گياهان دارويي براي بيماري مورد نظر مراجعه نماييد

مضرات :

مضرات خاصي براي آن بيان نشده است .

بانک جامع اطلاعات پزشکی