شد عرصهٔ زمین چو بساط ارم جوان****از پرتو سعادت شاه جهان ستان

خاقان شرق و غرب که در شرق و غرب، اوست****صاحب‌قران خسرو و شاه خدایگان
خورشید ملک‌پرور و سلطان دادگر****دارای دادگستر و کسرای کی‌نشان
سلطان‌نشان عرصهٔ اقلیم سلطنت****بالانشین مسند ایوان لامکان

دیوان حافظ_غزل 400تا495

چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند ز من****ور بگویم دل بگردان رو بگرداند ز من
روی رنگین را به هر کس می‌نماید همچو گل****ور بگویم بازپوشان بازپوشاند ز من
چشم خود را گفتم آخر یک نظر سیرش ببین****گفت می‌خواهی مگر تا جوی خون راند ز من
او به خونم تشنه و من بر لبش تا چون شود****کام بستانم از او یا داد بستاند ز من

دیوان حافظ_غزل 200تا400

شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند****که زیرکان جهان از کمندشان نرهند
من ار چه عاشقم و رند و مست و نامه سیاه****هزار شکر که یاران شهر بی‌گنهند
جفا نه پیشه درویشیست و راهروی****بیار باده که این سالکان نه مرد رهند
مبین حقیر گدایان عشق را کاین قوم****شهان بی کمر و خسروان بی کلهند

دیوان حافظ_غزل 1تا200

خواجه شمس‌الدین محمد شیرازی متخلص به “حافظ”، غزلسرای بزرگ

و از خداوندان شعر و ادب پارسی است. وی حدود سال ۷۲۶ هجری

قمری در شیراز متولد شد. علوم و فنون را در محفل درس استاران

زمان فراگرفت و در علوم ادبی عصر پایه‌ای رفیع یافت. ...