صدشکر گو‌یم هر زمان هم چنگ را هم جام را****کاین هر دو بردند از میان هم ننگ را هم نام را
دلتنگم از فرزانگی دارم سر دیوانگی****کز خود دهم بیگانگی هم خاص را هم عام را
خواهم جنونی صف شکن آشوب جان مرد و زن****آرد به شورش تن به تن هم پخته را هم خام را
چون مرغ پرد از قفس دیگر نیندیشد ز کس****بیند مدام از پیش و پس هم دانه را هم دام را

پدری و پسری سایه و نور یزدان****پدری و پسری رحمت و فیض رحمان
چه پدر آنکه ببالد ز جلوسش اورنگ****چه پسر آنکه بنازد ز وجودش ایوان
چه پدر بخت جوان رامش با پیر خرد****چه پسر پیر خرد رامش با بخت جوان
چه پدر گشته به نه خطهٔ گردون حاکم****چه پسر آمده بر هفت ممالک سلطان

بیا و ساغر می کن ز باده مالامال****که ماه روزه به حسرت گذشت نالانال
بباید از غم و انده گریخت میلامیل****می دو ساله به پیمانه ریخت مالامال
بنوش باده و نوشان به یاد رحمت حق****که فضل بار خدا شاملست در همه حال
به آب باده غبار دل از پیاله بشوی****که هست در دلت اندک ز روزه گرد ملال
مرا ز عید خوش آمد که هست روزه حرام****نه بلکه خوشترم از آنکه هست بوسه حلال

باده جان بخشت و دلکش خاصه از دست نگار****خاصه هنگام صبوحی خاصه در صل بهار
خاصه بر صحن‌گلستان خاصه بر اطراف باغ****خاصه زیر سایه گل خاصه در پای چنار
خاصه با یار مساعد خاصه اندر روز عید****خاصه با امن و فراغت خاصه با یمن و یسار
خاصه با الحان سار و صلصل و درّاج وکبک****خاصه با آواز چنگ و بربط و طنبور و تار

دی آمد از در من آن دلفریب پسر****افکنده دام بلا زلفش به روز مطر
بودی به رنگ قمر رخشنده چهره او****نه کی ز سرو روان تابیده جرم قمر
بر سرو قامت او افتاده همچو کمند****پرحلقه سلسله‌یی همرنگ مشک تتر
حاشانه مشک تتر هرگزکه از بر سرو****چندین شکنج و شکن سر داده یک به دگر