دیوان وحشی کرمانی_رباعیات

          s.m.m 
            بازدید : 497
          1393/10/15
           نظرات (0)
        

دیوان وحشی کرمانی_رباعیات

رباعیات

رباعی شمارهٔ 1

یارب که بقای جاودانی بادا

کامت بادا و کامرانی بادا

هر اشربه ای کز پی درمان نوشی

خاصیت آب زندگانی بادا

رباعی شمارهٔ 2

عشرت بادا صبح تو و شام ترا

آغاز تو را خوشی و انجام ترا

شبهای ترا باد نشاط شب عید

نوروز ز هم نگسلد ایام ترا

رباعی شمارهٔ 3

شد یار و به غم ساخت گرفتار مرا

نگذاشت به درد دل افکار مرا

چون سوی چمن روم که از باد بهار

دل می ترقد چو غنچه، بی یار، مرا

رباعی شمارهٔ 4

جان سوخت ز داغ دوری یار مرا

افزود سد آزار بر آزار مرا

من کشتنیم کز او جدایی جستم

ای هجر به جرم این بکش زار مرا

رباعی شمارهٔ 5

از بهر نشیمن شه عرش جناب

بنگر که چه خوش دست به هم داد اسباب

گردید سپهر خیمه و انجم میخ

شد سد ره ستون و کهکشان گشت طناب

رباعی شمارهٔ 6

اندر ره انتظار چشمی که مراست

بی نور شد و وصال تو ناپیداست

من نام بگرداندم و یعقوب شدم

ای یوسف من نام تو یعقوب چراست

رباعی شمارهٔ 7

آن سرو که جایش دل غم پرور ماست

جان در غم بالاش گرفتار بلاست

از دوری او به ناخن محرومی

سد چاک زدیم سینه جایش پیداست

رباعی شمارهٔ 8

پیوستن

دوستان به هم آسان است

دشوار بریدن است و آخر آن است

شیرینی وصل را نمی دارم دوست

از غایت تلخیی که در هجران است

رباعی شمارهٔ 9

شاها سربخت بر در دولت تست

یک خیمه فلک ز اردوی شوکت تست

گر خیمهٔ چرخ را ستونی باید

اندازه ستون خیمهٔ رفعت تست

رباعی شمارهٔ 10

اکسیر حیات جاودانم بفرست

کام دل و آرزوی جانم بفرست

آن مایع که سرمایهٔ عیش و طرب است

آنم بفرست و در زمانم بفرست

رباعی شمارهٔ 11

شوخی که خطش آیهٔ فرخ فالی است

نادیدن آن موجب سد بد حالی است

تا شمع رخش نهان شد از پیش نظر

شد دیده تهی ز نور و جایش خالی است

رباعی شمارهٔ 12

جز فکر جدا شدن ز دلدارم نیست

این صبر هراسنده ولی یارم نیست

دندان به جگر نهادنی می باید

اما چه کنم صبر جگر دارم نیست

رباعی شمارهٔ 13

مجنون که کمال عشق و حیرانی داشت

مهری نه چو این مهر که میدانی داشت

این مهر نه عاشقی ست ، مهری ست که آن

با یوسف مصر پیر کنعانی داشت

رباعی شمارهٔ 14

شاها سر روزگار پامال تو باد

گردون ز کتل کشان اجلال تو باد

هر صید مرادی که بود در عالم

فتراک پرست رخش اقبال تو باد

رباعی شمارهٔ 15

شاها چو کمان قدر به فرمان تو باد

چون گوی فلک در خم چوگان تو باد

آن سینه پر داغ که خصمت دارد

صندوقه تیرهای پران تو باد

رباعی شمارهٔ 16

صید افکنی مراد آیین تو باد

عیوق شکارگاه شاهین تو باد

هر سر که نه در پای سمند تو بود

بر بسته به جای طبل برزین تو باد

رباعی شمارهٔ 17

شاها در جهان عرصهٔ در گاه تو باد

آفاق پراز خیمه و خرگاه تو باد

این خیمهٔ بی ستون که چرخش خوانند

قایم به ستون خیمهٔ جاه تو باد

رباعی شمارهٔ 18

جرم است سراپای من خاک نهاد

لیکن بودم به عفو او خاطر شاد

ای وای اگر عفو

نباشد ، ای وای

فریاد اگر جرم نبخشد ، فریاد

رباعی شمارهٔ 19

کوی تو که آواره هزاری دارد

هرکس به خود آنجا سر و کاری دارد

تنها نه منم تشنهٔ دیدار، آنجا

جاییست که خضر هم گذاری دارد

رباعی شمارهٔ 20

وحشی که همیشه میل ساغر دارد

جز باده کشی چه کار دیگر دارد

پیوسته کدویش ز می ناب پر است

یعنی که مدام باده در سر دارد

رباعی شمارهٔ 21

گر کسب کمال می کنی می گذرد

ور فکر مجال می کنی می گذرد

دنیا همه سر به سر خیال است ، خیال

هر نوع خیال می کنی می گذرد

رباعی شمارهٔ 22

فریاد که سوز دل عیان نتوان کرد

با کس سخن از داغ نهان نتوان کرد

اینها که من از جفای هجران دیدم

یک شمه به صد سال بیان نتوان کرد

رباعی شمارهٔ 23

تیرت چو ره نشان پران گیرد

هر بار نشان زخم پیکان گیرد

از حیرت آن قدرت بخت اندازی

مردم لب خود بخش به دندان گیرد

رباعی شمارهٔ 24

دل زان بت پیمان گسلم می سوزد

برق غم او متصلم می سوزد

از داغ فراق اگر بنالم چه عجب

یاران چه کنم، وای دلم می سوزد

رباعی شمارهٔ 25

یارب که زمانه دلنوازت باشد

ایام همیشه کار سازت باشد

رخش تو سپهر و زین رخش تو هلال

خورشید به جای طبل بازت باشد

رباعی شمارهٔ 26

می خواست فلک که تلخ کامم بکشد

ناکردهٔ می طرب به جامم، بکشد

بسپرد به شحنه فراق تو مرا

تا او به عقوبت تمامم بکشد

رباعی شمارهٔ 27

شاها به عداوت توکس یار نشد

کاو در نظر جهانیان خوار نشد

با نشأهٔ خصمی تو آنکس که بخفت

در خواب شد آنچنان که بیدار نشد

رباعی شمارهٔ 28

آنان که به کویی نگران می گردند

پیوسته مرا به قصد جان می گردند

از رشک نبات می دهم جان که چرا

گرد سر هم نام فلان می گردند

رباعی شمارهٔ 29

آن زمره که از منطق ما بی خبرند

سد نغمهٔ ما به بانک زاغی نخرند

زاغیم شده به عندلیبی مشهور

ما دیگر و مرغان

خوش الحان دگرند

رباعی شمارهٔ 30

مجنون به من بی سر و پا می ماند

غمخانهٔ من به کربلا می ماند

جغدی به سرای من فرود آمد و گفت

کاین خانه به ویرانه ما می ماند

رباعی شمارهٔ 31

ای چرخ مرا دلی ست بیداد پسند

بیمم دهی از سنگ حوادث تا چند

من شیشه نیم که بشکند سنگ توام

مرغ قفسم که گشتم آزاد ز بند

رباعی شمارهٔ 32

یا صاحب ننگ و نام می باید بود

یا شهرهٔ خاص و عام می باید بود

القصه کمال جهد می باید کرد

در وادی خود تمام می باید بود

رباعی شمارهٔ 33

در کوی توام پای تمنا نرود

من سعی بسی کنم ولی پا نرود

خواهم که ز کویت روم اما چه کنم

کاین بیهده گرد پا دگر جا نرود

رباعی شمارهٔ 34

تا پای کسی سلسله آرا نشود

او را سر قدر آسمان سا نشود

باز ار نشود صید و نیفتد در قید

او را به سر دست شهان جا نشود

رباعی شمارهٔ 35

در صید گهت که جان طرب ساز آید

سیمرغ اسیر چنگل بازآید

هر جا که صدای طبل باز تو رسد

سد مرغ دل از شوق به پرواز آید

رباعی شمارهٔ 36

ازدیده ز رفتن تو خون می آید

بر چهره سرشک لاله گون می آید

بشتاب که بی توجان ز غمخانهٔ تن

اینک به وداع تو برون می آید

رباعی شمارهٔ 37

خوش آن که ره عشق بتی پیماید

برخاک رهش روی ارادت ساید

یک سو نظرش که غیر پیدا نشود

دل در طرفی که یار کی می آید

رباعی شمارهٔ 38

تا شکل هلال گردد از چرخ پدید

کز بهر در شادی عید است کلید

روز وشب عمر بی زوالت بادش

مستلزم اجر روزه و شادی عید

رباعی شمارهٔ 39

نوروز شد و بنفشه از خاک دمید

بر روی جمیلان چمن نیل کشید

کس را به سخن نمی گذارد بلبل

در باغ مگر غنچه به رویش خندید

رباعی شمارهٔ 40

آهنگ سفر می کند آن ماه عذار

ای جان که نفس گیر شدی ناله برآر

در محملش

آویز دلا همچو جرس

وزناله و فریاد زبان باز مدار

رباعی شمارهٔ 41

یارب که در این دایرهٔ دیر مدار

باشی ز چنان زندگیی برخوردار

کایام شریف عیدش ار جمع کنند

سد عمر ابد به هم رسد بلکه هزار

رباعی شمارهٔ 42

دانی شاها که مهر فرخنده اثر

تحویل حمل نمود و بودش چه نظر

تا روز نشاطت که به گلشن گذرد

هرروز فزونتر بود از روز دگر

رباعی شمارهٔ 43

ای صیت معالجات تو عالم گیر

و آوازه تو کرده جهان را تسخیر

یارب که جدا مباد تا عالم هست

صحت ز تنت چو نور از بدر منیر

رباعی شمارهٔ 44

آن شمع که دوش بود تب تا سحرش

صحت پی رفع تب در آمد ز درش

تب از بدنش راه گریزی می جست

فصاد جهاند از ره نیشترش

رباعی شمارهٔ 45

ای منشاء دانایی و ای مایه هوش

بفرست از آن که تا سحر خوردم دوش

بسیار نه ، کم نه، آن قدر بخش که من

هشیار نگردم و نمانم مدهوش

رباعی شمارهٔ 46

ای جان و تنم مطیع و شوق تو مطاع

رفتی و جدا زان رخ خورشید شعاع

هیهات که جان وداع تن کرد و نداد

چندان مهلت که تن شتابد به وداع

رباعی شمارهٔ 47

فن تو و سد هزار برهان کمال

شغل من و یک جهان خیالات محال

تو منزوی مدرسهٔ عالی فضل

من بیهده گرد راست بازار خیال

رباعی شمارهٔ 48

در نامه رقم ز خانه ای یافته ام

وز عنبر تر شمامه ای یافته ام

از شوق دمی هزار بارش خوانم

گویی تو که گنج نامه ای یافته ام

رباعی شمارهٔ 49

تا کار جهان به کام کس نیست مدام

عیش تو مدام باد و کار تو تمام

در مجلس عشرت تو غم خوردن دهر

یارب که بود چو روزه در عید حرام

رباعی شمارهٔ 50

تا در ره عشق آشنای تو شدم

با سد غم و درد مبتلای تو شدم

لیلی وش من به حال زارم بنگر

مجنون زمانه از برای تو شدم

رباعی شمارهٔ 51

امشب همه شب

ز هجر نالان بودم

با بخت سیه دست و گریبان بودم

قربان شومت دی به که همره بودی

کامشب همه شب به خویش گریان بودم

رباعی شمارهٔ 52

از آبله ای تازه گل باغ ارم

حاشا که شود طراوت روی تو کم

نی جوهر حسن لاله است از ژاله

نی زیور خوبی گل است از شبنم

رباعی شمارهٔ 53

ای آنکه به یکرنگی تو متصفم

در بندگیت مقرم و معترفم

با «فاف» و «ر» و « الف ،ب » و «ه » ز کرم

بفرست بدست «غین » و « لام» و « الفم»

رباعی شمارهٔ 54

تا کی ز مصیبت غمت یاد کنم

آهسته ز فرقت تو فریاد کنم

وقت است که دست از دهن بردارم

از دست غمت هزار بیداد کنم

رباعی شمارهٔ 55

رخسار تو ای تازه گل گلشن جان

کز آبله شبنمی نشسته ست بر آن

لاله ست ولی آمده با ژاله قرین

ماهی ست ولی کرده به سیاره قران

رباعی شمارهٔ 56

تا بود چنین بود و چنین است جهان

از حادثه دهر کرا بود امان

بلقیس اگر به ملک جاویدان رفت

جاوید تو مانی ای سلیمان زمان

رباعی شمارهٔ 57

خورشید که هست شمسهٔ هفت ایوان

خواهی که بگویمت که چون گشت عیان

زد رفعت شاه خیمه بیرون از چرخ

ماندش ز ستون خیمه بر چرخ نشان

رباعی شمارهٔ 58

در نفی رخت شمع شبی راند سخن

روزش دیدم گرفته کنجی مسکن

مانندهٔ عاصیی که در روز جزا

با روی سیاه سر برآرد ز کفن

رباعی شمارهٔ 59

ای مدت شاهی جهان مدت تو

در عید سرور خلق از دولت تو

گر عید تواند که مجسم گردد

آید ز پی تهنیت خلعت تو

رباعی شمارهٔ 60

ای رفعت و شان فروترین پایه تو

خوبی یکی از هزار پیرایهٔ تو

از بهر خدا سایه زمن باز مگیر

ای سایهٔ رحمت خدا سایهٔ تو

رباعی شمارهٔ 61

خوش آن که شود بساط مهجوری طی

در بزم وصال می کشم پی در پی

می جویمت آنچنان که مهجور

وصال

مشتاق توام چنان که مخمور به می

رباعی شمارهٔ 62

گر درخور مهرم احترامی بودی

نزدیک توام قدر تمامی بودی

من می گفتم که عشق من تا به کجاست

گر ز آنطرف از عشق مقامی بودی

رباعی شمارهٔ 63

ای کاش برات من براتی بودی

کز مفلسیم خط نجاتی بودی

بالله که آنچنان براتی می بود

گر از طرف تو التفاتی بودی

رباعی شمارهٔ 64

در عهد معالجات تو بیماری

بیکار شد از شیوه خلق آزاری

نی از پی آزار به سوی تو شتافت

آمد که شکایت کند از بیکاری

رباعی شمارهٔ 65

گر با تو گهی نظر کنم پنهانی

لازم نبود که طبع خود رنجانی

من بودم و دیدنی چو این هم منع است

آن نیز به یاران دگر ارزانی

رباعی شمارهٔ 66

ای درگه تو عید گه روحانی

در تهنیتت هم انسی و هم جانی

از لطف تو عیدیی طمع دارم لیک

ترسم که توام طفل طبیعت خوانی

بعدی قبلی

برچسب ها ديوان وحشي کرماني_رباعيات , خبر هاي اين ماه ديوان وحشي کرماني_رباعيات , خبر هاي امروز ديوان وحشي کرماني_رباعيات , درباره خبر ديوان وحشي کرماني_رباعيات ,