در خرابات مغان مست و خراب افتاده‌ایم//توبه بشکستیم و دیگر در شراب افتاده‌ایم

در خیال آن که بنماید خیال او به خواب//نقش بستیم آن خیال و خوش به خواب افتاده‌ایم

در به دست زلف او دادیم و در پا می‌کشد//لاجرم چون زلف او در پیچ و تاب افتاده‌ایم

چشم ما خوش چشمهٔ آبی به هر سو می رود//این چنین آب خوشی پیوسته بر رو می رود

می رود عمر عزیز من به عشق روی او//دلخوشم از عمر خود زیرا که نیکو می رود

دل طواف کعبهٔ وصلش بدان جوید مدام//در بیابان فراق او به پهلو می رود

هر چه گفتم عیان شود به خدا//پیر ما هم جوان شَود به خدا

در میخانه را گشاد یقین//ساقی عاشقان شود به خدا

هر چه گفتم همه چنان گردید//هر چه گویم همان شود به خدا

از تتق کبریا صورت لطف خدا//بسته نقابی ز نور روی نموده به ما

دُرهٔ بیضا بود صورت روحانیش//شاه معانی جهان هر دو جهانش گدا

در عدم و در وجود رسم نکاح او نهاد//مسکن اولاد ساخت دار فنا و بقا

برزخ جامع بُود صورت جمع وجود//نور گرفته ز حق داده به عالم ضیا