ابتدای سخن به نام خداست****آنکه بی مثل وشبه وبی همتاست
خالق الخلق و باعث الاموات**** عالم الغیب سامع الاصوات
ذات بیچونش را بدایت نیست**** پادشاهیش را نهایت نیست
نه در آید به ذات او تغییر**** نه قلم وصف او کند تحریر

زین پیش به شبهای سیاه شبه‌ناک****خورشید همی نمودی از عارض پاک
امروز به عارضت همی گوید خاک****ای روز زمانه «انعم الله مساک»

عشقست مرا بهینه‌تر کیش بتا****نوشست مرا ز عشق تو نیش بتا
من می‌باشم ز عشق تو ریش بتا****نه پای تو گیرم نه سر خویش بتا

ای پیشرو هر چه نکوییست جمالت****وی دور شده آفت نقصان ز کمالت
ای مردمک دیدهٔ ما بندهٔ چشمت****وی خاک پسندیدهٔ ما چاکر خالت
غم خوردنم امروز حرامست چو باده****کز بخت به من داد زمانه به حلالت
ای بلبل گوینده وای کبک خرامان****می خور که ز می باد همیشه پر و بالت

ای دریغا که روز برنایی****عهد بشکست و جاودانه نماند
از زمانه غرض جوانی بود****لیک از گردش زمانه نماند
آب معشوق را زمانه بریخت****و آتش عشق را زبانه نماند
ای سنایی دل از جهان برکن****بر کس این دور جاودانه نماند