ای گل تو ز لطف گلستان می‌خندی//یا از دم عشق بلبلان می‌خندی

یا در رخ معشوق نهان می‌خندی//چیزیت بدو ماند از آن می‌خندی

ای کمتر مهمانیت آب گرمی//کز لذت آن مست شود بی‌شرمی

ای خالق گردون به خودم مهمان کن//گردون به کجا برد به آب گرمی

کس نیست به غیر از او در این جمله جهان//نی زشت و نه نیکو و نه پیدا و نهان

هر تیر که جست هست از آن سخت کمان//هر نکته که هست جست از آن شعله دهان

گفتم که بر حریف غمگین منشین//جز پهلوی خوشدلان شیرین منشین

در باغ چو آمدی سوی خار مرو//جز با گل و یاسمین و نسرین منشین

ساقی چو دهد بادهٔ حمرا چکنم//چون بوسه طلب کند مه‌افزا چکنم

امروز که حاضر است اقبال وصال//گر گول نیم حدیث فردا چکنم

سر در خاک آستان تو نهم//دل در خم زلف دلستان تو نهم

جانم به لب آمده است لب پیش من آر//تا جان به بهانه در دهان تو نهم

ای جان جهان و روشنائی همه خوش//آرام دلی و آشنائی همه خوش

بر ما گذری اگر کنی سلطانی//ور بوسه مزید بر فزائی همه خوش

ای چشم بیا دامن خود در خون کش//وی روح برو قماش بر گردون کش

بر لعل لبت هر آنکه انگشت نهاد//مندبس و زبانش از قفا بیرون کش

صد بار ز سر برفت عقلم و آمد//تا کی ز می شیفتگان آشامد

از کار بماندم وز بیکاری نیز//تا عاقبت کار کجا انجامد

صد سال بقای آن بت مهوش باد//تیر غم او دل من ترکش باد

بر خاک درش بمرد خوش خوش دل من//یارب که دعا کرد که خاکش خوش باد