ای ضیاء الحق حسام الدین توی//که گذشت از مه به نورت مثنوی

همت عالی تو ای مرتجا//می‌کشد این را خدا داند کجا

گردن این مثنوی را بسته‌ای//می‌کشی آن سوی که دانسته‌ای

بنگر اندر نخودی در دیگ چون//می‌جهد بالا چو شد ز آتش زبون

هر زمان نخود بر آید وقت جوش//بر سر دیگ و برآرد صد خروش

که چرا آتش به من در می‌زنی//چون خریدی چون نگونم می‌کنی

قوم دیگر سخت پنهان می‌روند//شهرهٔ خلقان ظاهر کی شوند

این همه دارند و چشم هیچ کس//بر نیفتد بر کیاشان یک نفس

هم کرامتشان هم ایشان در حرم//نامشان را نشنوند ابدال هم

این سخن پایان ندارد تیز دو//هین نماز آمد دقوقی پیش رو

ای یگانه هین دوگانه بر گزار//تا مزین گردد از تو روزگار

ای امام چشم‌روشن در صلا//چشم روشن باید ایدر پیشوا

گفت فرعونش چرا تو ای کلیم//خلق را کشتی و افکندی تو بیم

در هزیمت از تو افتادند خلق//در هزیمت کشته شد مردم ز زلق

لاجرم مردم ترا دشمن گرفت//کین تو در سینه مرد و زن گرفت