آنها که بتش خزان سوخته‌اند//وز لطف بهار چشمشان دوخته‌اند

اکنون همه را خلعت تو دوخته‌اند//شیوه‌گری و غنج درآموخته‌اند

آنها که به کوی عارفان افتادند//با نفخهٔ صور چابک و دلشادند

قومی به فدای نفس تن در دادند//قومی ز خود و جهان و جان آزادند

پس بر به جهانی که چو خون در رگ ماست//خون چون خسبد خاصه که خون در رگ ماست

غم نیستکه آثار جنون در رگ ما است//زیرا که فسونگر و فسون در رگ ماست

بیچاره‌تر از عاشق بیصبر کجاست//کاین عشق گرفتاری بی‌هیچ دواست

درمان غم عشق نه صبر و نه ریاست//در عشق حقیقی نه وفا و نه جفاست

آن دل که شد او قابل انوار خدا//پر باشد جان او ز اسرار خدا

زنهار تن مرا چو شمع تنها مشمر//کو جمله به نمک‌زار خدا

آن شمع رخ تو لگنی نیست بیا//وان نقش تو از آب منی نیست بیا

در خشم مکن تو خویشتن را پنهان//کان حسن تو پنهان شدنی نیست بیا

اگر سوزد درون تو چو عود خام، ای ساقی//بیابی بوی عودی را که بوی او بود باقی

یکی ساعت بسوزانی، شوی از نار نورانی//بگیری خلق ربانی، به رسم خوب اخلاقی

چو آتش در درونت زد، دو دیدهٔ حس بردوزد//رخت چون گل برافروزد ز آتشهای مشتاقی

بیار آن می که ما را تو بدان بفریفتی ز اول

که جان را می‌کند فارغ ز هر ماضی و مستقبل

بپوشد از نقش رویم، به شادی حلهٔ اطلس

بجوشد مهر در جانم مثال شیر در مرجل