در آخر غنچه این راز بشکفت****حدیث خواب یک یک با پدر گفت
پدر گفت: «این پسر شوریده حالست****حدیثش یکسر از خواب و خیالست
همی ترسم که او دیوانه گردد ****به یکبار از خرد بیگانه گردد»
به مادر گفت: «تیمار پسر کن****علاج جان بیمار پسر کن»

زین پیش به شبهای سیاه شبه‌ناک****خورشید همی نمودی از عارض پاک
امروز به عارضت همی گوید خاک****ای روز زمانه «انعم الله مساک»

عشقست مرا بهینه‌تر کیش بتا****نوشست مرا ز عشق تو نیش بتا
من می‌باشم ز عشق تو ریش بتا****نه پای تو گیرم نه سر خویش بتا

ای پیشرو هر چه نکوییست جمالت****وی دور شده آفت نقصان ز کمالت
ای مردمک دیدهٔ ما بندهٔ چشمت****وی خاک پسندیدهٔ ما چاکر خالت
غم خوردنم امروز حرامست چو باده****کز بخت به من داد زمانه به حلالت
ای بلبل گوینده وای کبک خرامان****می خور که ز می باد همیشه پر و بالت

ای دریغا که روز برنایی****عهد بشکست و جاودانه نماند
از زمانه غرض جوانی بود****لیک از گردش زمانه نماند
آب معشوق را زمانه بریخت****و آتش عشق را زبانه نماند
ای سنایی دل از جهان برکن****بر کس این دور جاودانه نماند