ای ضیاء الحق حسام الدین توی//که گذشت از مه به نورت مثنوی

همت عالی تو ای مرتجا//می‌کشد این را خدا داند کجا

گردن این مثنوی را بسته‌ای//می‌کشی آن سوی که دانسته‌ای

ای ضیاء الحق حسام الدین بیار//این سوم دفتر که سنت شد سه بار

بر گشا گنجینهٔ اسرار را//در سوم دفتر بهل اعذار را

قوتت از قوت حق می‌زهد//نه از عروقی کز حرارت می‌جهد

مدتی این مثنوی تاخیر شد//مهلتی بایست تا خون شیر شد

تا نزاید بخت تو فرزند نو//خون نگردد شیر شیرین خوش شنو

چون ضیاء الحق حسام الدین عنان//باز گردانید ز اوج آسمان

این سخن پایان ندارد خیز زید//بر براق ناطقه بر بند قید

ناطقه چون فاضح آمد عیب را//می‌دراند پرده‌های غیب را

غیب مطلوب حق آمد چند گاه//این دهل زن را بران بر بند راه