گفت فرعونش چرا تو ای کلیم//خلق را کشتی و افکندی تو بیم

در هزیمت از تو افتادند خلق//در هزیمت کشته شد مردم ز زلق

لاجرم مردم ترا دشمن گرفت//کین تو در سینه مرد و زن گرفت

پادشاهی بنده‌ای را از کرم//بر گزیده بود بر جملهٔ حشم

جامگی او وظیفهٔ چل امیر//ده یک قدرش ندیدی صد وزیر

از کمال طالع و اقبال و بخت//او ایازی بود و شه محمود وقت