این سخن پایان ندارد خیز زید//بر براق ناطقه بر بند قید

ناطقه چون فاضح آمد عیب را//می‌دراند پرده‌های غیب را

غیب مطلوب حق آمد چند گاه//این دهل زن را بران بر بند راه

اهل نار و خلد را بین همدکان//در میانشان برزخ لایبغیان

اهل نار و اهل نور آمیخته//در میانشان کوه قاف انگیخته

همچو در کان خاک و زر کرد اختلاط//در میانشان صد بیابان و رباط

بار دیگر ما به قصه آمدیم//ما از آن قصه برون خود کی شدیم

گر به جهل آییم آن زندان اوست//ور به علم آییم آن ایوان اوست

ور به خواب آییم مستان وییم//ور به بیداری به دستان وییم

وانگهانی آن امیران را بخواند//یک‌بیک تنها بهر یک حرف راند

گفت هر یک را بدین عیسوی//نایب حق و خلیفهٔ من توی

وان امیران دگر اتباع تو//کرد عیسی جمله را اشیاع تو

هر امیری کو کشد گردن بگیر//یا بکش یا خود همی دارش اسیر

بشنو این نی چون شکایت می‌کند//از جداییها حکایت می‌کند

کز نیستان تا مرا ببریده‌اند//در نفیرم مرد و زن نالیده‌اند

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق//تا بگویم شرح درد اشتیاق

هر کسی کو دور ماند از اصل خویش//باز جوید روزگار وصل خویش