حمد وافر و ثنای متکاثره آفریدگاری را که نوع انسان را بر دیگر حیوانات مرتبت نطق تفضیل

کرامت فرموده و زبان ایشان را در قفس دهان عندلیب آسا بگفتار درآورد و آخشیجانرا که

ضد یکدیگرند در یک وجود با هم صلح داد جل جلاله و عم نواله و صلوات بیحد و تحیات

بی حد از حضرت ربوبیت بروح...

بیامد پیش حیدر مرد دانا//که تو سر باز گو اسرار ما را

که اندر جنت المأوی بود روز//بود این شمس آنجا مجلس افروز

علی گفتش نه روز است ونه شب هم//نه شمس است ونه بدر است و نه مظلم

در رهی داود طائی بی قرار//میشد و تعجیل بودش بیشمار

آن یکی گفتش چرا داری شتاب//گوئی افتادست در دکانت آب

گفت بر دروازه در بند منند//میشتابم چون شتابم میکنند

آن مریدی پیش شیخ نامدار//نام حق میگفت بیرون از شمار

شیخ اورا گفت ای بس ناتمام//نیست حق را در حقیقت هیچ نام

زآنکه هرچش آن تو خوانی آن نه اوست//آن توئی و هرچه دانی آن نه اوست

گر ازین مرهم نیابی کام خویش//جوهر الذاّتم بیاور تو به پیش

آنچه از وی بشنوی در خویش بین//تاشود سرّ عجایب پیش بین

جوهر الذّاتم سخن بی پرده است//همچو اشتر نامه مستی کرده است