ز بعد خالق کون و مکان را//ثنا بر خاتم پیغمبران را

حقیقت صدر بود از آفرینش//که او آمد حقیقت نور بینش

محمد آنکه نور شرع بنمود//در اینجا عین اصل و فرع بنمود

حقیقت بایزید آن لحظه بگریست//بدو گفتا چو تو ای جان و دل کیست؟

بجز تو کیست اینجا تا به بینم//بجز تو کس نه بد صاحب یقینم

بجز تو نیست اینجا در خیالم//زهی جان دلم اندر وصالم

زبان را در بدی گفتن میآموز//پشیمانی خوری تو هم یکی روز

ترا آنگه به آید مردی و زور//که بینی خویشتن را کمتر ازمور

مگو هرگز که: خواهم کردن اینکار//اگر دستت دهد میکن بکردار

بزرگی گفت: سحرگاهی به در مسجد حسن رفتم. به نماز. در مسجد بسته بود

و حسن در درون مسجد دعا می‌کرد و قومی آمین می‌گفتند. صبر کردم تا روشنتر

شد. دست بر در نهادم، گشاده شد. در شدم، حسن را دیدم - تنها - متحیر شدم.

چون نماز بگزاردیم، قصه با وی بگفتم و گفتم: خدایرا مرا از این...

سالک ره کرده چون ره کرد و رفت//همچنان چون برق تازان می برفت

در رسید او پردهٔ هفتم تمام//دید آنجا گه مقام بی مقام

خویشتن بالای اشیا یافت او//وان نهانی راز پیدا یافت او