ملک الشعرا بهار_بخش 8

خواندم اندر حدیث « کنفوسیوس»//داستانی به طبع ها مانوس

روزی آن رهبر نکوکاران//به رهی می گذشت با یاران

دید صیادی اندر آن رسته//مرغکی چند را به هم بسته

می نهد جفت جفت در قفسی//مرغکان می زنند بال بسی

ملک الشعرا بهار_بخش 7

آن کس که رموز غیب داند، نه تویی//وان کو خط نابوده بخواند، نه تویی

اندیشهٔ عاقبت مکن کز پس مرگ//چیزی هم اگر از تو بماند، نه تویی

پاسبانا تا به چند این مستی و خواب گران//پاسبان را نیست خواب،از خواب سر بردار، هان!

ملک الشعرا بهار_بخش 6

شنیدم که شاهنشهی نقش بست//ابر خاتم خویشتن: «راست رست»

درین باغ تا راستی، رسته ای//وگر شاخ ناراستی خسته ای

بگو راست، ور بیم جان داردت//که خود راستی در امان داردت

ملک الشعرا بهار_بخش5

خداوند هنر، استاد بهزاد//که نقش از خامهٔ بهزاد به زاد

حسین رادکِش بهزاد نام است//کمال الدین بهزادش غلام است

اگر بود او نخست، این هست اول//اگر بود او کمال، این هست اکمل

ملک الشعرا بهار_بخش 4

رقم قتل ما به دست حبیب//چون مخالف نداشت شد تصویب

خامشی به مجلسی که در آن//نیست یک تن سخن شناس و لبیب

خوبشتن را میان خیل خران//خر نسازد به حکم عقل، ادیب

گورخر را چه حاجت بیطار//بدوی را چه انتظار طبیب