دیوان اشعار سعدی5(بوستان بخش1)

شنیدم که در وقت نزع روان****به هرمز چنین گفت نوشیروان
که خاطر نگهدار درویش باش****نه در بند آسایش خویش باش
نیاساید اندر دیار تو کس****چو آسایش خویش جویی و بس
نیاید به نزدیک دانا پسند****شبان خفته و گرگ در گوسفند

دیوان اشعار سعدی4(رباعیات)

ای سرو بلند قامت دوست****وه وه که شمایلت چه نیکوست
در پای لطافت تو میراد****هر سرو سهی که بر لب جوست
نازک بدنی که می‌نگنجد****در زیر قبا چو غنچه در پوست
مه پاره به بام اگر برآید****که فرق کند که ماه یا اوست؟

دیوان اشعار سعدی(غزلیات)400تا635

یک روز به شیدایی در زلف تو آویزم****زان دو لب شیرینت صد شور برانگیزم
گر قصد جفا داری اینک من و اینک سر****ور راه وفا داری جان در قدمت ریزم
بس توبه و پرهیزم کز عشق تو باطل شد****من بعد بدان شرطم کز توبه بپرهیزم
سیم دل مسکینم در خاک درت گم شد****خاک سر هر کویی بی فایده می‌بیزم

دیوان اشعار سعدی(غزلیات)200تا400

آن به که نظر باشد و گفتار نباشد****تا مدعی اندر پس دیوار نباشد
آن بر سر گنجست که چون نقطه به کنجی****بنشیند و سرگشته چو پرگار نباشد
ای دوست برآور دری از خلق به رویم****تا هیچ کسم واقف اسرار نباشد
می‌خواهم و معشوق و زمینی و زمانی****کو باشد و من باشم و اغیار نباشد

دیوان اشعار سعدی(غزلیات)1تا200

مشرف الدین مصلح بن عبدالله شیرازی شاعر و نویسندهٔ بزرگ قرن هفتم هجری

قمری است. تخلص او “سعدی” است که از نام اتابک مظفرالدین سعد پسر ابوبکر

پسر سعد پسر زنگی گرفته شده است. وی احتمالاً بین سالهای ۶۰۰ تا ۶۱۵ هجری

قمری زاده شده است. در جوانی به مدرسهٔ نظامیهٔ بغداد رفت و...