(nwmk.ir)پس آنگاه زمین به سخن درآمد

و آدمی، خسته و تنها و اندیشناک بر سرِ سنگی نشسته بود پشیمان از کردوکار خویش

و زمینِ به سخن درآمده با او چنین می گفت:

به تو نان دادم من، و علف به گوسفندان و به گاوانِ تو، و برگ های نازکِ ترّه که قاتقِ نان کنی.

در اعدامِ مهدی رضایی در میدانِ تیرِ چیتگر//در آوارِ خونینِ گرگ ومیش

دیگرگونه مردی آنک،//که خاک را سبز می خواست

و عشق را شایسته ی زیباترینِ زنان...

آفتاب را در فراسوهای افق پنداشته بودم.//به جز عزیمتِ نا به هنگامم گزیری نبود

چنین انگاشته بودم.//آیدا فسخِ عزیمتِ جاودانه بود.

در برابرِ هر حماسه من ایستاده بودم.//و مردی که اکنون با دیوارهای اتاقش آوارِ آخرین را انتظار می کشد

از پنجره ی کوتاهِ کلبه به سپیداری خشک نظر می دوزد؛//به سپیدارِ خشکی که مرغی سیاه بر آن آشیان کرده است.

در چشمِ بی نگاهش افسرده رازهاست//اِستاده است روز و شب و، از خموشِ خویش

افسونِ نغمه هایِ شبانگاهِ عابران//اشباحِ بی تکان و خموش و فسرده را