از طمع می‌گفت هر جا سرگذشت//هیچ ناورد از ره کدیه به دست

غیر صد دینار آن کدیه‌پرست//پای مرد آمد بدو دستش گرفت

شد بگور آن کریم بس شگفت//گفت چون توفیق یابد بنده‌ای

بعد از آن پرسان شد او از هر کسی//شیخ را می‌جست از هر سو بسی

پس کسی گفتش که آن قطب دیار//رفت تا هیزم کشد از کوهسار

آن مرید ذوالفقاراندیش تفت//در هوای شیخ سوی بیشه رفت

ای حیات دل حسام‌الدین بسی//میل می‌جوشد به قسم سادسی

گشت از جذب چو تو علامه‌ای//در جهان گردان حسامی نامه‌ای

پیش‌کش می‌آرمت ای معنوی//قسم سادس در تمام مثنوی

آن یکی می‌رفت بالای درخت//می‌فشاند آن میوه را دزدانه سخت

صاحب باغ آمد و گفت ای دنی//از خدا شرمیت کو چه می‌کنی

گفت از باغ خدا بندهٔ خدا//گر خورد خرما که حق کردش عطا

آن امینان بر در حجره شدند//طالب گنج و زر و خمره بدند

قفل را برمی‌گشادند از هوس//با دو صد فرهنگ و دانش چند کس

زانک قفل صعب و پر پیچیده بود//از میان قفلها بگزیده بود