شاهنامه فردوسی ب32_پادشاهی پوران دخت

یکی دختری بود پوران بنام****چو زن شاه شد کارها گشت خام
بران تخت شاهیش بنشاندند****بزرگان برو گوهر افشاندند
چنین گفت پس دخت پوران که من****نخواهم پراگندن انجمن
کسی راکه درویش باشد ز گنج****توانگر کنم تانماند به رنج

شاهنامه فردوسی ب31_داستان خسرو و شیرین

کهن گشته این نامهٔ باستان****ز گفتار و کردار آن راستان
همی نوکنم گفته‌ها زین سخن****ز گفتار بیدار مرد کهن
بود بیست شش بار بیور هزار****سخنهای شایسته و غمگسار
نبیند کسی نامهٔ پارسی****نوشته به ابیات صدبار سی

شاهنامه فردوسی ب30_پادشاهی خسرو پرویز

چوگستهم وبندوی به آذرگشسپ****فگندند مردی سبک بر دو اسپ
که در شب به نزدیک خسرو شود****از ایران به آگاهی نو شود
فرستاده آمد بر شاه نو****گذشته شبی تیره از ماه نو
ز آشوب بغداد گفت آنچ دید****جوان شد چو برگ گل شنبلید

شاهنامه فردوسی ب29_پادشاهی اردشیر نکوکار

چو بنشست بر گاه شاه اردشیر****بیاراست آن تخت شاپور پیر
کمر بست و ایرانیان را بخواند****بر پایهٔ تخت زرین نشاند
چنین گفت کز دور چرخ بلند****نخواهم که باشد کسی را گزند
جهان گر شود رام با کام من****ببینند تیزی و آرام من

شاهنامه فردوسی ب28_منوچهر

منوچهر یک هفته با درد بود****دو چشمش پر آب و رخش زرد بود
بهشتم بیامد منوچهر شاه****بسر بر نهاد آن کیانی کلاه
همه پهلوانان روی زمین****برو یکسره خواندند آفرین
چو دیهیم شاهی بسر بر نهاد****جهان را سراسر همه مژده داد